سوم خرداد سالروز آزاد سازی خرمشهر قهرمان

خبرگزاری پژوهشگاه علوم و معارف دفاع مقدس: امروز سالروز واقعه بزرگی است که در تاریخ پرافتخار دفاع مقدس ماندگار شد؛ روزی که رزمندگان به شکرانه آن در مسجد جامع خرمشهر نماز جماعت به جا آوردند؛ امروز سالروز آزادسازی خرمشهر است.



گوش جان بسپار، خوب گوش کن؛ صدای شادی رزمندگان را اگر خوب گوش کنی، می‌شنوی. همان صدایی که وقتی رزمندگان در مسجد جامع خرمشهر جمع شده بودند، به گوش می‌رسید و تصاویر شور و افتخارآفرینی حماسه آزادسازی خرمشهر را نه تنها دوربین‌های رسانه ملی، بلکه دوربین‌هایی که لحظه لحظه افتخارات ایران اسلامی را در لوح محفوظ الهی ثبت می‌کردند، ضبط کردند. و جای خالی دوستان، همرزمان و فرماندهانی همچون محمد جهان‌آرا و یاران شهیدی که نبودند تا این پیروزی را که به گفته امام شهدا، خدا نصیب ملت ایران کرد، جشن بگیرند. بله «خرمشهر را خدا آزاد کرد». سوم خرداد سال 61 همان روزی بود که خدا در آن بر ملت غیور این سرزمین منت نهاد تا طعم پیروزی را پس از یک سال و اندی بچشند و مردم مقاوم خرمشهر امیدوار باشند که باز هم می‌توانند در «المحمره»ای که صدام پیشاپیش نامیده بود و امروز این خونین‌شهر همان خرمشهر است، زندگی کنند. آری مردم خرمشهر امیدوار شدند که باز هم می‌توان نخل‌های سوخته را با نخل‌های جدید جایگزین کرد؛ در همان سرزمینی که اکنون محل رفت و آمد بسیاری از علاقه‌مندان و پیروان راه شهداست. همان مسیری که امروز هزاران هزار نفر می پیمایند تا بتوانند به جایگاه والای شهیدان و محلی که یادآور حماسه‌های آنان است، برسند و پیمانی دوباره با شهیدان و امام امت ببندند و بتوانند جان را در این سرزمین مقدس از آلودگی‌ها بپالایند. و باز هم گوش بسپار به گذر ثانیه‌ها، گویی همین دیروز بود که یاران در شادی آزادسازی خرمشهر و دلتنگی از فراق یاران، به سینه می‌زدند و نوای دلنشینی به گوش می‌رسید که «محمد نبودی ببینی...»؛ گویی همین دیروز بود که صدای سلام و صلوات به آسمان بلند بود و یاران در فراق دوستان شهیدشان که این روز را ندیده بودند، اشک می ریختند؛ شاید هم این اشک از جاماندن از قافله شهدا باشد. و ما که امروز در این سرزمین پهناور و تا خط صفر مرزی پیش می‌رویم و بی‌دغدغه به گشت و گذار می‌پردازیم، ناشی از همان امنیتی است که اگر شهیدان، جانبازان و ایثارگران در آن روزها از خود غیرت به خرج نمی‌دادند و در مقابل دشمن قد علم نمی‌کردند، اگر خون خود را بها نمی‌دانند و اگر خانواده‌های آنان که در این سرزمین در کنار همسرانشان اسکان یافتند، نمی‌ماندند، امروز شاید قادر نبودیم که بر این سرزمین قدم بگذاریم، و این است که مدیون خون شهدا هستیم.